"Noor. Makan ubat ni." Alif yang baru sampai dengan Johan dan Faiz tadi cuba untuk memujuk Noorin supaya makan ubat.
"Letaklah situ. Nanti aku makan." Noorin berdalih.
"Nanti is like never." Sarkastik. "Yeah right..." Gaya sindir Alif menutur kata itu.
Noorin hanya buat tak tahu.
"Kau sakit, sikit pun taknak bagitahu aku kan? Sampainya hati." Alif buat nada rajuk.
"Tak bermaksud pun nak rahsiakan."
"Then?"
"Cuma...aku perlu masa."
"How much time you need?"
"Sampai aku betul-betul bersedia."
"Sampai bila tu?"
Noorin sekadar mengangkat bahu. Tanda dia sendiri tak tahu dan tak pasti.
"Noorin. Mati tu bila-bila masa je Allah nak tarik nyawa, Allah boleh tarik. Bukan semata sebab sakit. Kadang orang yang tengah mesin rumput kat padang pun boleh mati. Tak semestinya kau sakit, kau akan pergi dulu daripada kitorang. Aku pun boleh mati, kalau Allah nak tarik nyawa aku sekarang. Jangan putus harap. Aku tahu kau kuat. Noorin yang aku kenal tak lemah macam ni. Semua orang sayangkan kau. Semua orang nak tengok kau yang dulu. Takde yang mustahil dalam dunia ni. Selagi kita boleh ikhtiar, kita ikhtiar." Alif memberi kata. Panjang lebar.
Noorin menahan rasa. Ini kalau diorang tak tahu aku sakit, takkan kena bebel macam ni. Hailaa. Macam mana boleh pecah rahsia pulak ni. Alahai.
"Dah habis cakap?" Noorin bertanya sesudah Alif senyap.
"Dah."
"You may leave. Aku nak tidur. Kepala berat. Sorry."
"Kan betul. Nanti is like never. Heh." Alif membalas. Sindir lagi. "Kau makan ubat dulu depan aku, then baru aku keluar."
Aduh! Sakit, susah! Sihat, susah! Apa yang senang dalam dunia ni? Hish! Noorin dah buat muka annoying.
"Mana ubatnya?"
Alif menghulurkan piring yang berisi dua jenis ubat untuk sakit Noorin. Noorin mengambil dan telan. Air teguk perlahan. Ubat ubat ubat. Macam dah makanan harian aku. Noorin mengomel dalam hati.
"Dah. Puas hati?" Noorin bersuara.
"Sangat puas. Good girl." Alif sekadar tersenyum puas. Berjaya jugak nak pujuk minah ni makan ubat!
"So now, leave." Noorin dah tarik selimut untuk berbaring semula. Duduk hospital ni, kerjanya baring, tidur, makan. Itu aje lah.
"Ok. Terima kasih kerana memberi kerjasama yang sangat baik. Aku keluar dulu. Rehatlah." Alif dah mula menapak keluar daripada bilik wad Noorin. Pintu dikuak dan ditutup semula.
Noorin yang membelakangkan Alif tadi dah buat-buat tidur. Sesekali kata-kata Alif tadi bermain dalam fikirannya. Ah! Tidur lebih baik. 1 minit. 2 minit. 3 minit. Noorin mula menguap. Cepatnya ubat ni bagi kesan... Dan dia lelap disebabkan ubat tadi.
*****
"Macam mana Alip? Noorin nak buat treatment tu?" Faiz segera bertanya sejurus selepas Alif keluar daripada bilik wad Noorin. Semua yang ada diluar tadi terus meluru kearah Alif. Semua menunggu jawapan positif daripada Alif.
Alif menggeleng. Mereka hampa. Buntu. Dah tak tahu nak buat macam mana lagi nak bagi Noorin setuju dengan treatment tu.
"Tapi dia makan ubat yang doktor suruh bagi tadi." Alif mula bersuara.
Mereka yang menunduk kecewa tadi mula mengangkat kepala. "Serius?" Najah tanya.
Alif angguk kepala.
"Alhamdulillah. Permulaan yang baik dah tu. Esok-esok dia nak lah tu buat treatment. Cuma kita jangan desak dia sangat. Bagi dia ruang lagi." Along pula bersuara. Mengucap syukur.
*****
Beberapa hari lepas...
"Aku taknak! Tolonglah jangan paksa aku untuk buat treatment tu!" Noorin naik suara satu oktaf.
"Ini untuk kebaikan kau jugak, Noor." Fazlin memujuk.
"Aku taknak! Tak faham ke?!" Sekali lagi Noorin naik suara.
"Noorin." Najah memanggil.
"Keluar kau dua orang! Keluar! Aku taknak tengok!" Noorin mula mengamuk. Emosinya buat masa ni tak stabil Dia jadi rimas dengan semua orang. Lama-lama aku boleh jadi gila!
Faiz, Johan dan Alif yang baru nak masuk menjenguk Noorin, terkejut bila dengar ada barang terjatuh daripada dalam bilik wad Noorin. Cepat-cepat mereka masuk kedalam bilik itu. Tengok-tengok makanan yang disediakan didalam bekas dah habis berterabur atas lantai. Apa jadi ni?
"Eh kenapa ni? Apa jadi ni?" Johan bertanya cemas.
"Kau orang pun keluar! Menyemak datang sini! Tak payah kisah pasal aku lah!" Noorin dah tak mampu nak kawal emosinya. Memang habis semua orang dia nak tengking. Nak marah.
"Lin. Cepat panggil doktor. Noorin ni dah tak stabil emosinya ni. Cepat!" Faiz arahkan Fazlin untuk memanggil doktor.
"Haaa yelah yelah." Fazlin dah menghilang untuk memanggil doktor.
Tak lama lepas tu, Doktor Masyitah datang bersama dua orang jururawat. Tanpa buang masa, ubat penenang dimasukkan kedalam picagari dan terus dicucuk bahagian lengan Noorin. Perlahan-lahan Noorin lemah dan mula pengsan.
Mereka semua dah maklumkan pada abah, Along dan Achik Noorin. Kejap lagi mereka sampai. Diluar bilik wad Noorin, Johan dah boleh agak apa yang sedang berlaku.
"So, anyone nak bagitahu apa yang dah jadi sebenarnya?" Suara Johan memecah sunyi antara mereka sejak tadi.
Diam.
"Fazlin?" Johan memandang Fazlin. Dia nak kan jawapan.
Fazlin hanya menggeleng. Masih berdegil untuk tidak memberitahu mereka.
"Najah?" Kalini Johan pergi dekat dengan Najah. Mereka dah kenal lama. Jadi, Najah takkan mampu nak sorok apa-apa daripada Johan.
Najah diam. Apa aku nak cakap ni? Alamak...
"Najah. Jangan buat kitorang macam ni wey. Kitorang ada hak nak tahu jugak. Tolonglah." Johan memujuk lagi. Nada merayu.
Najah kalah. Dia tak mampu nak sorokkan lagi. Untuk apa dia sorokkan lagi kalau satu hari nanti mereka akan tahu juga.
"Noorin sakit. Dia ada kanser. Kanser otak." Najah memberitahu dalam satu nafas.
Tiga lelaki itu dah terkejut. Reaksi muka masing-masing tak payah cakap lah. Terkejut tahap tak ingat dunia.
"Since when?" Faiz bertanya.
"Sakitnya dah lama. Cuma baru dapat detect." Najah menjawab.
"Then, kenapa dia jadi mengamuk macam tadi?" Alif pula bertanya.
"Dia taknak buat treatment untuk cegah kanser tu daripada terus membesar dalam badan dia. Puas dah kitorang pujuk, dia degil. Taknak buat treatment tu." Najah memberitahu lagi. Ada nada sendu seperti ditahan-tahan. Sungguh. Kawan mana yang tak sedih melihat kawannya menanggung sakit.
Fazlin memegang bahu Najah. Dia tahu Najah paling risau dalam keadaan ni. Diusap bahu Najah untuk meredakan gusar dihati. Seolah memberi kekuatan pada Najah.
"Tak apa. Ada caranya. Kita fikirkan nanti. Kita biarkan keadaan reda dulu. Jangan terlalu push Noorin. Dia masih tak boleh nak terima dengan apa yang jadi." Johan memberi cadangan.
Mereka yang lain mengangguk tanda setuju. Seketika suasana menjadi senyap. Sambil-sambil menunggu ahli keluarga Noorin datang.
to be continued...
No comments:
Post a Comment